Grens werk en privé

Als thuiswerker moet het mij interesseren. En dat doet het ook: de grens tussen werk en privé. Voor alle duidelijkheid: grenzen zitten meestal in het hoofd, niet in een plek. Zo ken ik tal van mensen die op kantoor werken, huizend in een landschapsbureau of eenzame visbokaal, voor wie de grens tussen werk en privé zich spreekwoordelijk ergens in Ougouadougou bevindt. Een grens als een usb-kabeltje waar je dagelijks honderd keer onbewust overstapt. Omdat het toevallig stoffig verbonden ligt te wezen midden het gangpad.
Het is niet anders voor thuiswerken. De verleiding of afleiding om niet-werkgerelateerde zaken te gaan doen is niet groter thuis dan op eender welke plek.
In Vacature las ik dat millenials (jongeren die na de milleniumwissel op de arbeidsmarkt zijn gekomen) steeds minder onderscheid maken tussen werk en privéleven. Ze noemen iedereen ‘vriend’, heet het.  Facebook en YouTube zijn daar natuurlijk niet vreemd aan.  Wat mij vooral bezighoudt : zal de millenial – dat klinkt alsof het om buitenaardse ET-achtige wezens gaat, terwijl het natuurlijk gewoon Katrien en Bart en Jessica zijn – over tien jaar nog steeds in deze gezellige halfvirtuele vriendcollegamix leven? Of is het nauwelijks trekken van de grens tussen werk en privé gewoon heel erg eigen aan mensen die hun eerste stappen op de arbeidsmarkt zetten? Ik ben benieuwd.
Ondertussen installeer ik maar even mijn spiksplinternieuwe printer. Die ik gekocht heb buiten de werkuren. En waarvan ik profiteer ín de werkuren. En erbuiten.