Goedgezinde regen

Een neologisme. Mag je dat zo noemen, het woord Deboosere-bakkes? Weervoorspeller Frank Deboosere (ex, maar niet helemaal ex) duidt ermee het ontevreden, boze gezicht aan dat hij trekt als een weervoorspelling van hem de volgende dag niet blijkt uit te komen. Zo vertelde hij in zijn afscheidsprogramma op VRT.

Voorspelt hij regen, maar schijnt ’s anderendaags in de ochtend de zon, dan betrekt zijn gezicht en plooit het zich in een Deboosere-bakkes. Komen er in de loop van de dag toch wolken aan en plenzen in de namiddag de buien uit de lucht – zoals voorspeld – dan is het over en uit voor het betreffende bakkes. Een brede glimlach komt in de plaats.

Nu ik dit weet, word ik vanzelf een héél klein beetje goedgezind als het regent.

Verbindingverbinding

Verbinding. Een woord dat door corona aan een steile opmars bezig is. Het krijgt er wellicht enkele betekenislagen bij.

Ik luister wel eens naar een podcast van Klara. Vooral als ik te vermoeid ben om te lezen. Onlangs koos ik voor de podcast Zeitgeist- Een gezonde geest in een gezond lichaam. Om de gezondheidscrisis beter te kunnen plaatsen in mijn hoofd.

Niet dat ik dit per se moet doen voor mijn werk als redacteur. Ik schrijf natuurlijk wel regelmatig over testcentra, vaccinatie, maatregelen, covidphishing en dies meer. Maar dat is vooral feitelijke informatie. Geen reflectie. Toch maakt reflectie over een thema het schrijven leuker. Het geeft het meer zin. Je voelt meer -hier komt ie … -verbinding.

Eigenlijk vind ik het best zo. Reflectie in de vrije tijd. De actie in de werkuren. Liever niet omgekeerd.

3 ongewone schrijftips

Veel websites en blogs geven schrijftips. Ik geef er 3 plezante

Laat je meevoeren in een fietskoets. Een riksja. Praat met de chauffeur. En schrijf erover (met dank aan Fietskoets Brugge).

Ga wandelen. Kijk naar pony’s. Je hoofd wordt leeg. Maar je pagina raakt vol (dank u lieve pony’s op de trage weg).

Laat je een chococino serveren. Door iemand die van je houdt. Inspiratie volgt vanzelf (thanks to my husband).

Quarantaine voor redacteurs

Ik zit wel vaker in een ‘schrijfbubbel’. Moederziel alleen, afgezonderd, geconcentreerd. Een beetje gewend zijn aan dit soort afzondering maakt de opgelegde Covid-19-quarantaine draaglijker. Toch is de impact op je professionele leven niet min. Er is de stress over annulatie van opdrachten, nu en in de toekomst. Bestaande opdrachten moet je helemaal omgooien om bij te blijven met de wisselende maatregelen. En je slaat aan het videovergaderen, zoals iedereen die telewerkt, maar dat is misschien wel een voordeel bij alle nadelen. Maar ondanks deze situatie blijf je natuurlijk KEIHARD JE BEST DOEN. Om het met de woorden te zeggen van een coördinator van een woonzorgcentrum die ik vorige week interviewde. # Samen tegen Corona



Ik heb geen vaste schrijfuren

Ik heb geen vaste schrijfuren en beschouw het schrijven ook niet als een job. Schrijven is mijn leven.”

Neen, dit gaat niet over mij. Maar over jeugdauteur Bart Moeyaert.

Bart Moeyaert won vorig jaar de Astrid Lindgren Memorial Award. Een fantastische bekroning. Met een tot de verbeelding sprekende prijs. Ik bezocht enkele zomers geleden Astrid Lindgrens Nas, het geboortehuis van de schrijfster, in Vimmerby, Zweden.

En ja, dat moet geweldig zijn, zo’n schrijversleven.

Ik heb wél vaste schrijfuren, ergens tussen zonsopgang en zonsondergang.

Tegen vanavond wil ik – minimaal – 3 nieuwe artikels klaar hebben. Ondertussen de binnenrollende mail bijhouden. En corrigeren wat moet.

Ook best oké eigenlijk.