Laat je in de e-wereld een wind (mét reuk) dan is het hot en breaking news. Doe je dat complexloos op straat of in de wagen, dan is er wat geschuifel en gesnuf. Tegenwoordig moet je online multitasken om mee te zijn. Begin er best meteen mee. Ook als je het eigenlijk al jarenlang zonder hulp van enig technologisch hulpmiddel doet: allerlei dingen tegelijk doen en denken. Wat multitasken nu plots zo hip maakt, zo begerenswaardig als professionele vaardigheid, zo cool onder vrienden?
Bezorgde professoren vinden het hoog tijd om de impact van multitasken op het brein nader te onderzoeken. Richt het geen onherstelbare schade aan in de hersencellen, als je tegelijkertijd nadenkt, werkt, facebookt, blogt, twittert en sms’t? Je zonder boe of bah door massa’s prikkels laat overspoelen? Zomaar, zonder verantwoorde therapeutische begeleiding, simultaan signalen opvangt langs visuele, auditieve en tactiele kanalen? En- helemaal des duivels – dat nog plezant vindt ook?
Ik brand van nieuwsgierigheid om te weten wat de neurowetenschap daarover te zeggen heeft. Zie hier mijn bijdrage als proefpersoon. Een getuigenis uit de eerste hand.
‘Ik scoor uitmuntend op de multitask-graadmeter tussen 17 en 18 uur. Dan vervang ik mijn scherm door een kookvuur van Ariston met een vermogen van 12 kW. Terwijl ik gestaag aan een eetbaar gerecht zwoeg (spinazie, quornburgers en aardappelpuree), neem ik 4 maal de telefoon op (televerkoper, verzekeringsmaatschappij, echtgenoot-tijdens-boodschappen, vriend die wil afspreken), vul ik 3 schoolformulieren in ( ja mijn zeurende zoon mag een vakantieboek van Doremi, neen ik bestel geen wijn van het oudercomité, zeker zal het stinkend turngerief gewassen worden), download 10 songs uit de iTunes-winkel, verzoek tv-kijkende en overduidelijk niet-multitaskende zoons 2 maal om de tv wat zachter te zetten, lees 15 krantenkoppen, scan 3 volledige artikels, prent mezelf 2 nieuwe regels in van de Nederlandse spelling, versas 8 mokken en 6 schotels van aanrecht richting afwaswater en vervolgens richting druiprek, en plooi 17 stuks wasgoed op (mouwen in, kragen plat).’
Sommigen wordt het online multitasken blijkbaar te veel. Het draait uit op een obsessie. Dan hebben ze zoiets als ‘e-congé’ nodig. Dat jolige woord heb ik niet zelf verzonnen, neen. Een maand of langer: geen sites, blogs en twitters. O my god, geef me een maand Ariston-congé. Kookverlof. Huisvrouwverlet. Om te vermijden dat ik obsessioneel en neurotisch aan het multitasken sla. En alleen een psychiater uit de 22ste eeuw (als multitasken grondig onderzocht zal zijn) mij nog kan redden.