Een contract bij Prisma vzw, dat is werken aan de toekomst. Bij Prisma krijgen mensen van allerlei pluimage een job. Tenminste als ze bewijzen dat ze een job waard zijn. Ze poetsen ramen en toiletten, vloeren en tegels. Of planten geraniums in perken of snoeien Vlaamse taxushagen.

De overheid pompt er behoorlijk wat centen in. In dienstencheques of steunmaatregelen voor arbeidsplaatsen. En toch is dat net wat ze niet willen, die mensen die gesubsidieerd uw nieuwjaarsoutfit strijken. Door het leven als een steuntrekker. Vernederend. Zelfs ‘profiteur’ genoemd worden, afhankelijk van de (politieke) overtuiging van de roeper.

Ik werk daar ook. Betaald om te schrijven. Zonder overheidsgeld, gelukkig. Ik sta aan de ‘lucky side’. De rozegeur en de maneschijn zijn voor mij. De directie van Prisma heeft wat overschot, denk ik dan. Omdat ze overheidsgeld als een noodzakelijk kwaad beschouwt misschien? Anneleen en Guy zijn gedurig op zoek. Naar bedrijven met wat kapitaal, welwillende lokale besturen, ondernemers met een maatschappelijke verantwoordelijkheid. Die mee de kost willen dragen. In ruil voor arbeid waar ze iets aan hebben. Eerlijk is eerlijk. Wie iets wil, moet betalen.

Zucht, doe ik. Ben ik wat blij dat ik hun werk niet doe. Maar gewoon het mijne. Er iets over vertellen, het toevertrouwen aan papier of beeldscherm. Of het uitschreeuwen in een folder. Die in uw brievenbus komt. Zoals happy newyear wensen.

Hoop doet leven.