Een regelmatige zwaluw in mijn e-mailnest is Eduvision. Een Nederlands business internet opleidingscentrum. Ik was te gast op Eduvisions Joomla! Seminar 2008. Dat vond plaats in het Antwerpse Bouwcentrum. Joomla! is een open source contentmanagementsysteem, waarmee je mieterse websites kunt maken. Je kunt de software gewoon plukken van joomla.org. Leve de open broncode. Ondertussen zit Joomla! al aan zijn 1.5.9 Security release.
Had ik een tweede leven, ik zou me beslist verdiepen in de gruwelijkfantastische functionaliteiten van deze software, afkomstig van a land down under. Zonder enig voorbehoud is Joomla! supergeweldig, top, formidabel. En bovendien ook goedkoop, gemakkelijk te onderhouden en ondersteund door een brede community. Je bespeurt wellicht een zweem van overdrijving in mijn taal. Het seminar ging dan ook over hoe je Joomla! professioneel vermarkt. Vooral als ‘MKB-segment’ kan je je in de handjes wrijven met een kanjer als Joomla! Als een panty op een etalagepopbeen, zo past Joomla! op de MKB-noden. MKB, dat is Nederlands voor KMO.
Met de wysiwig-editor werken lukt me aardig. Secties en categorieën heb ik in de vingers. De mediamanager gebruiken, of een ftp-programmamisbruiken, ik kan niet zeggen dat ik het nooit gedaan heb. Gaf je mij dat tweede leven cadeau, ik zou me nachtenlang werpen op templates en css, me de preciese betekenis van de general public licence (GNU) eigen maken, of Fireboard of Acajoom op mijn pc installeren. Helaas, helaas … ik ga me beperken tot schrijven. Van webteksten bijvoorbeeld.
Maand: januari 2009
Trilogie aflevering 2
![koffie](../../wp-content/uploads/2009/01/leejoo_eten_2.gif")
Wie mij aan het schrijven bracht? Herinner je nog mijn zwaarmoedige lerares Nederlands uit een eerdere blogpost? Dat was nummer een. Nummer twee is een scoutsleider in mijn jongere jaren. Jazeker, ik herinner me zijn naam. Maar laat ik hem Wimpie noemen. Het internet is tenslotte een niet-volstrekt veilige plek.
Wimpie was mijn leider in de scouts van Bornem. Behalve Wimpie passen ook de attributen knettergek, kinderlijk verrukt of dolend-in-de-wind bij hem. Mijn voornaamste herinnering aan Wimpie is een lange autorit in een van die zalige en oneindige zomervakanties. Bretagne en France, letterde de gps. Of was het de ouderwetse landkaart? Het is ten slotte lang geleden, die halve nacht en kriekende ochtend, waar ik op de passagiersstoel zat en hij koffieslurpend het stuur aanvoerde.
‘Hoe zal ik mij eens nuttig maken voor de scouts?’, kon ik desondanks geeuwend murmelen. ‘Je hebt gezegd dat je graag schrijft”, luidde zijn antwoord. Dat klonk niet eens suggestief. De nachtrit had alle intonatie uit zijn woorden getrokken.
Zoals altijd – hoe kan het ook anders – sloeg ik goede raad in de wind. Geen letter, geen komma, zelfs geen spatie heb ik geschreven voor de scouts van Bornem. Verkeerde timing wellicht. Daar komt het altijd op neer uiteindelijk. Of je iets doet. Of juist niet. Of je iets of iemand misloopt. Of net niet. Timing. Dat ik nu tijd maak om dit neer te bloggen … Laat de koffie aanrukken.