Hier is het dan eindelijk… het laatste en derde deel in de trilogie over wat mij aan het schrijven bracht.  Wie de vorige afleveringen miste, vindt ze in de blogposts van april 2008 en januari 2009.

Eind jaren tachtig van de vorige eeuw toog ik naar het integratiecentrum van Lier voor een interview over internationale vrijwilligers. Ik was nog helemaal groen achter de oren. Ook mijn rijbewijs was vers als een pannenkoek geserveerd in een stille dorpse brasserie.

VIA, een organisatie voor vrijwilligerswerk, wilde een getuigenis voor hun ledentijdschrift De Viafoon. Eén of andere duistere opwelling volgend,  zag ik geen reden om neen te zeggen.

Uitdaging 1: de chique BMW van mijn  -overigens steenrijke- vader zonder blutsen geparkeerd krijgen tussen twee wagens in een smalle Lierse kasseienstraat. Uitdaging 2: de playtoets van mijn cassetterecorder (een eerstecommuniecadeau, zonder gezwets) op het juiste ogenblik indrukken zonder tomatenrood achter de oren.  Uitdaging 3: niet enkel naar mijn eigen bibberende woorden, maar ook naar die van de geïnterviewde luisteren. Uitdaging 4: in deze hachelijke situatie ook nog eens intelligent proberen over te komen.

Het is me waarlijk gelukt.  De BMW, de cassetterecorder en mijn ego: ze hebben het alle drie overleefd.  De Viafoon publiceerde mijn tekst. De VIA-mensen waren gelukkig. De geïnterviewde verkneukelde zich in de belangstelling.

En ik? Ik had het nog altijd niet begrepen. Dat dit soort hachelijke situatie leuk kan worden als je ze vaker opzoekt. Dat na de trip in de boze wereld, nodig om het interview af te nemen, de trip in de wereld van woorden en fantasie volgt.

Ach, beter laat dan nooit.