Veel websites en blogs geven schrijftips. Ik geef er 3 plezante
Laat je meevoeren in een fietskoets. Een riksja. Praat met de chauffeur. En schrijf erover (met dank aan Fietskoets Brugge).
Ga wandelen. Kijk naar pony’s. Je hoofd wordt leeg. Maar je pagina raakt vol (dank u lieve pony’s op de trage weg).
Laat je een chococino serveren. Door iemand die van je houdt. Inspiratie volgt vanzelf (thanks to my husband).
De speedpedelec (schrijfwijze volgens vrttaal.net) kruiste meermaals mijn route afgelopen week. Weggebruikers ergeren zich wel eens aan de rotvaart die de ‘Shinkansen’* onder de elektrische fietsen aankan. Zelf juich ik de e-bike alleen maar toe. Alleen … dringt weer een Engelse term onze taal binnen. Nochtans goed gevonden van de Engelsen: speed (snelheid) + pedal (pedaal) + elec (elektrisch). Vrttaal vernederlandst de schrijfwijze door de 2 termen aan elkaar te schrijven. Dat is al iets. Van Dale lijkt op zoek te zijn naar een echt Nederlands vervangwoord. Waarom nemen zij anders speedpedelec (nog) niet op in hun woordenlijst? (De e-bike is wél aanvaard.) Welk Nederlands alternatief kan het vlot over de tong rollende en al vrij ingeburgerde speedpedelec naar de achtergrond duwen? Spreken we binnenkort over een snelpeddelek? Of een sneltrapfiets? Een snelpeddelaar? Of een snelekfiets? Wat zal het worden …?
*Shinkansen: Japanse hogesnelheidstrein
Ik zit wel vaker in een ‘schrijfbubbel’. Moederziel alleen, afgezonderd, geconcentreerd. Een beetje gewend zijn aan dit soort afzondering maakt de opgelegde Covid-19-quarantaine draaglijker. Toch is de impact op je professionele leven niet min. Er is de stress over annulatie van opdrachten, nu en in de toekomst. Bestaande opdrachten moet je helemaal omgooien om bij te blijven met de wisselende maatregelen. En je slaat aan het videovergaderen, zoals iedereen die telewerkt, maar dat is misschien wel een voordeel bij alle nadelen. Maar ondanks deze situatie blijf je natuurlijk KEIHARD JE BEST DOEN. Om het met de woorden te zeggen van een coördinator van een woonzorgcentrum die ik vorige week interviewde. # Samen tegen Corona
“Ik heb geen vaste schrijfuren en beschouw het schrijven ook niet als een job. Schrijven is mijn leven.”
Neen, dit gaat niet over mij. Maar over jeugdauteur Bart Moeyaert.
Bart Moeyaert won vorig jaar de Astrid Lindgren Memorial Award. Een fantastische bekroning. Met een tot de verbeelding sprekende prijs. Ik bezocht enkele zomers geleden Astrid Lindgrens Nas, het geboortehuis van de schrijfster, in Vimmerby, Zweden.
En ja, dat moet geweldig zijn, zo’n schrijversleven.
Ik heb wél vaste schrijfuren, ergens tussen zonsopgang en zonsondergang.
Tegen vanavond wil ik – minimaal – 3 nieuwe artikels klaar hebben. Ondertussen de binnenrollende mail bijhouden. En corrigeren wat moet.
Ook best oké eigenlijk.
Interviewen is mijn tweede natuur geworden. Voor het ‘goede doel’ dit keer. Ik peil naar de drijfveren van een handvol lieve, schattige initiatiefnemers van Warmste Week-acties. Ze leggen graag hun hart bloot.
Een pittige tiener uit het vijfde jaar handel van het Annuntia-Instituut in Wijnegem moet voor een huistaak een ondernemer interviewen. Hij bestookt mij met zijn prangende vragen over ondernemerschap. De rollen omgedraaid. Ik ben plots de ondervraagde.
Jammer, maar voor het A-blad zal ik geen regisseurs, acteurs, curatoren, Nick Bril, Nathalie Meskens of Cath Luyten meer interviewen. Het A-blad stopt ermee in 2020. Antwerpen zet alles op digitale communicatie. Schrijf u dus maar in voor die e-nieuwsbrieven.