Harakiri voor de tekstschrijver


samoerai
Een lawine aan teksten produceren zonder enige feedback te vragen lijkt een beetje op zelfmoord plegen. Het is de verantwoordelijkheid van de schrijver zélf om feedback te eisen. Zelf vragende partij zijn voor kritiek, dat is geen zelfmoord. Het is eerder een soort van harakiri: een eervolle zelfmoord. Iets van deze strekking staat trouwens ook in mijn verkoopsvoorwaarden. Moet kunnen.

In de beginfase van een opdracht, vraag ik suggesties en opmerkingen op de tekst. Ik sta er nogal op dat klanten de tekst aandachtig lezen in de embryonale fase van de opdracht. Gebeurt dit pas als de opdracht bijna is afgerond, dan is dat nadelig voor mij én voor de klant. Ik verlies tijd. De klant betaalt meer. En wacht langer op het eindresultaat.

Krijg je dan de feedback, dan moet je er ook nog goed mee omgaan. Dat is niet altijd gemakkelijk. Vooral als smaken en kleuren ver uit elkaar liggen.  Het is de verantwoordelijkheid van de schrijver om hier creatief mee om te gaan. Schrijven is een creatief proces. Omgaan met klanten is dat ook. Voor de Japanse  samoerai was onvrede over een onaanvaardbare beslissing van de meester een reden voor harakiri.  Voor uw begrip: ik ben geen samoerai. Hoewel ik een klant natuurlijk het liefst wil 切腹 腹切り切腹 腹切り切腹 腹切り切腹 腹切り切腹 腹切り切腹 腹切り