Schrijvend verkopen. Of verkopend schrijven.

Dat is van een dompig mottenballenkantoor een bruisend callcenter maken. Van bevroren melk met additieven: op je tong smeltend ijsgenot. Van digitale televisie: je onbegrensde vrijheid.

Maar primo is het slinks over jezelf schrijven. Terwijl je toch de indruk geeft dat het over de ander gaat. Gemakkelijk te doorprikken? Soms wel. Neem nu digitale televisie.

Kijken naar je favoriete programma op het moment dat je zelf uitkiest. Voor maar twee euro meer per maand.

Getver toch. Ik wil helemaal niet kijken. En nog minder wil ik dat gênante moment uitkiezen waarop ik met chips en popcorn voor het scherm wortel moet schieten. Ik laat me liever verrassen. Mag het leven wat zwier hebben? Onvoorspelbaar zijn als de carrière van Tom Boonen? Ongepland meanderen. Met gebeurtenissen die plots intreden. Zoals een strooien dak dat begint door te lekken. Niets is toch zaliger dan zappend stuiken op een liveconcert op een illuster onbekende zender? Dat is nu eens míjn ultieme tv-beleving.

Aanbieders van digitale televisie: zing bij mij eens een ander liedje. Eentje dat zo klinkt bijvoorbeeld. “Uw huisgenoten hoeven niet meer per se in de avonduren af te stemmen op hun favoriete programma’s. Dat kan nu ook op een ander moment. ’s Avonds kleurt uw tv duister. Uw persoonlijke zwarte gat. Muisstil en monddood. Zodat u, mevrouw, de hele avond Zita Swoon of de Moonlight sonate kunt beluisteren.”

Dat zou al beter aanslaan. Maar toch. De naald om dit ballonnetje te doorprikken ligt helaas ook al weer klaar. Auw!